آه از این گل سرخ!

در  لحظه دیدار با دست نازنینی چیده شده،دل یار وفاداری بنمایندگی خودش بر گزیده است،او را از شاخه دعوت کرده اند که ترجمان خاطره ای پایدار با شد. از جوار قلب تپیده ای بیرون امده و بسینه سوزانی نزدیک شده است.

این گل ترجمه گنگ خاطره ی عزیزی است،

تا این خاطره برقرار است نمیدانم چرا

 باید این گل پژمرده شود؟

دلبری را دور زمانه از دست مصیبت زده ای میگیرد. چنر روز اول قطره های گرم اشک زایری، مزار او را شستشو می دهد و بر رطوبت خاکی که انچنان بیرحمانه بر پیکر نازنین وی ریخته شده است میفزاید. کم کم این قطره های سرشت گرم کم می شوند . تابش آفتاب اخرین رطوبت انها را از خاک میگیرد.روزیکه برگهای خزانی میایند روی مزار او را فرش کنندو بر منظره این آخرین ارامگاه رفتگان طراوتی ناپایدار بیفزایند،قامت سیه پوشی هنگامیکه می خواهد جامه سیاه را از تن بکند و سوگ خویش را در دل خود مدفون کند،این برگهای خزانی را از روی ان خاک پس می زند و بجای ان یک گل شمعدانی یا اطلسی یا گل زود رنج دیگری بر لحد او جای می دهد.

این گل نمونه وفاداری جاوید و ترجمان سوگواری مصیبت زده ایست. نماینده احساسات درونی اوست. دستبرد خزان نباید بر آن کارگر افتد.

 ولی دریغا که هنوز یک هفته نگذشته،

هنوز بلبلی بر شاخه ان نغمه ای ساز نکرده است

 که این گل بی وفا نیز پژمرده می شود!

دخترک سیه چشمی را می شناسم که هر روز بامداد در بر امدن افتاب و عصرها در فروغ افتاب پهلوی این شاخه گل کنار باغچه می نشیند،رازهای درون خویش را به ان می سپارد. گهی نیز با قطره های سرشت گرم خود برگهای نازک این شاخه گل را می شوید.

این شاخه گل،این محرم اسرار ،اگر عاطفه می داشت،

اگر بهای ان نوازشها و بوسه ها و یا لااقل ان اشکهای گرم را می دانست،

تا گام اخر همسفر او می شدولی دریغا

 که این گل هم پژمرده می شود!

در برابر یک قطعه شعر خوب یا چند سطر پر از احساسات در میان پاکتی که از سوی خواننده ناشناسی بشاعر یا نویسنده ای میرسد چهار پنج گل بنفشه فرستاده اند. این دسته گل کوچک نیم پژمرده با دو سه سطر بیشتر همراه نیست و ان اینست که فلان نوشته شما را خواندم و بپاس ترنماتی که سخنان شما در قلب من ایجاد نمود این دسته گل را فرستادم که از ستایشگر نا شناس خود یادگاری داشته باشید.

 این چهار پنج گل بنفشه نیم پژمرده را در گلدان جای میدهد.دو سه روز بدین سان می گذرد و نویسنده همه مراحل پژمرده شدن گل ها را می بیند. با هر رشته ای از الیاف این گلها که پژمرده میشوند تاری از قلب او هم همراه است.

آوخ نمی دانید هنگامیکه این کلها یکسره خشک می شوند

 چگونه قلب او هم میل می کند که از تپش باز ایستد،

ولی دریغا که این گلها نیز رحم نمی کنند و

همچنان پژمرده می شوند.